Χτύπημα. Thump. Thump. Οι ανελέητες κλωτσιές ξύπνησαν τον Κέβιν, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Άνοιξε τα μάτια του διάπλατα, αποπροσανατολισμένος, και κοίταξε γύρω του, μισοπεριμένοντας ότι το αεροπλάνο θα έτρεμε από τις αναταράξεις. Αλλά δεν υπήρχε αναταραχή – μόνο ο επίμονος, ενοχλητικός θόρυβος από πίσω.
Ο σταθερός ρυθμός των κλωτσιών ήταν αδύνατο να αγνοηθεί. Κατέστρεψε την προσπάθειά του να χαλαρώσει και έκανε την επανατοποθέτηση στο κάθισμά του να μοιάζει ανέφικτη. Πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ηρεμήσει την καρδιά του που χτυπούσε δυνατά, αλλά τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα μόνο αύξησαν την απογοήτευσή του.
Η πτήση ήταν ήδη άβολη, και τώρα αυτή η συνεχής διαταραχή δοκίμαζε την υπομονή του. Ο Κέβιν ήλπιζε σε ένα ήσυχο, γαλήνιο ταξίδι, αλλά αντ’ αυτού, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ολοένα και μεγαλύτερη πρόκληση. Οι κινητήρες του αεροπλάνου έπαιζαν συνεχώς, δημιουργώντας ένα σταθερό, μονότονο βουητό που γέμιζε την καμπίνα.