Δίπλα στο αγόρι, μια γυναίκα καθόταν με τα ακουστικά στα αυτιά της, το κεφάλι της ακουμπισμένο στο παράθυρο, με τα μάτια κλειστά. Σαφώς χαμένη στον κόσμο της, αγνοούσε εντελώς τη φασαρία. Ήταν απορροφημένη στο τηλέφωνό της, αγνοώντας τα καμώματα του γιου της.
Η μητέρα του αγοριού δεν σήκωσε το βλέμμα της ούτε τον επέπληξε. Η προσοχή της παρέμεινε αποκλειστικά στον δικό της κόσμο. Το παιδί συνέχισε την ενοχλητική του συμπεριφορά, φαινομενικά ανεξέλεγκτα. Ο Κέβιν αναστέναξε, προσπαθώντας να υπενθυμίσει στον εαυτό του ότι επρόκειτο απλώς για ένα παιδί. Σίγουρα, το αγόρι θα κουραζόταν σύντομα.