Χτύπημα. Ο ήχος γινόταν όλο και πιο επίμονος, αντηχώντας μέσα στο κάθισμα του Κέβιν, και η υπομονή του άρχισε να εξαντλείται. Γύρισε τελείως, προσπαθώντας να διατηρήσει μια ήρεμη συμπεριφορά παρά τον αυξανόμενο εκνευρισμό του. “Με συγχωρείτε”, είπε, με τη φωνή του σταθερή αλλά αποφασιστική.
“Ο γιος σας κλωτσάει το κάθισμά μου εδώ και αρκετή ώρα. Μπορείτε να του ζητήσετε να σταματήσει;” Η γυναίκα ανοιγόκλεισε αργά τα μάτια της, βγάζοντας το ένα ακουστικό από το αυτί της. Έριξε στον Κέβιν ένα επιπόλαιο, απορριπτικό βλέμμα, αναγνωρίζοντας ελάχιστα το παράπονο. “Τα παιδιά είναι απλά παιδιά”, είπε, κουνώντας απορριπτικά το χέρι της.