Καθώς γύρισε πίσω, η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα από αμηχανία, έχοντας έντονη επίγνωση της αναστάτωσης που είχε προκαλέσει. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να σταθεροποιηθεί, ένιωσε ένα ακόμη τράνταγμα από τις κλωτσιές. Ήξερε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ψυχραιμία, τόσο για τη δική του ψυχική ηρεμία όσο και για την άνεση των γύρω του.
Γυρίζοντας πίσω στο αγόρι, πρόσφερε ένα ζεστό, καθησυχαστικό χαμόγελο. “Γεια σου”, είπε ευγενικά, “μπορείς να προσπαθήσεις να μην κλωτσάς το κάθισμά μου;” Το αγόρι έστρεψε το βλέμμα του αλλού, αγνοώντας σκόπιμα το αίτημα του Κέβιν. Η απογοήτευση φούσκωσε μέσα στον Κέβιν καθώς πάσχιζε να βρει μια λύση.