Ο περιορισμένος χώρος τον πίεζε, ενισχύοντας τη δυσφορία του. Μετακινήθηκε στο κάθισμά του, προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο στα πόδια του. Κάθε κίνηση ένιωθε υπερβολική μέσα στο στενό χώρο, θυμίζοντάς του ότι αυτό θα ήταν ένα σκληρό τέλος μιας εξαντλητικής εβδομάδας.
Λαχταρούσε την άνεση του σπιτιού – την αγαπημένη του καρέκλα, ένα ήσυχο δείπνο και την ευκαιρία να χαλαρώσει επιτέλους. Αυτή η σκέψη ήταν το μόνο πράγμα που τον έσπρωχνε να ξεπεράσει την ταλαιπωρία της πτήσης. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, ο Κέβιν βρισκόταν σε σαφώς διαφορετική ψυχική κατάσταση.