Η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε όλη αυτή τη δοκιμασία χτύπησε τη Στέισι σαν μπάλα καταστροφής. Είχε καταφέρει να ανέχεται τα συνεχή μηνύματα, τις απροειδοποίητες επιθεωρήσεις και τα αδιάκριτα βλέμματα, αλλά όταν άρχισε να αισθάνεται κάτι πιο σκοτεινό -μια παρουσία μέσα στο σπίτι της- η ζωή της άρχισε να ξετυλίγεται σε έναν ζωντανό εφιάλτη.
Ξεκίνησε διακριτικά. Μικρά αντικείμενα εξαφανίζονταν ή κατέληγαν σε μέρη που ήταν σίγουρη ότι δεν τα είχε αφήσει. Στην αρχή το απέρριψε ως ξεχασιά, αλλά ένα υφέρπον αίσθημα ανησυχίας την κατέλαβε. Γνώριζε τον εαυτό της και δεν ήταν επιρρεπής στο να χάνει πράγματα, όμως το διαμέρισμά της έμοιαζε να έχει δικό του μυαλό.