Ένα βράδυ μετά τη δουλειά, παρατήρησε βρωμιά πασαλειμμένη στο χαλί της. Ήταν αλάνθαστη και συνοφρυώθηκε, αναστατωμένη. Η Στέισι δεν φορούσε ποτέ παπούτσια μέσα στο σπίτι της, και ο λεκές δεν ήταν εκεί σήμερα το πρωί. Αυτή η ενοχλητική αίσθηση της εισβολής μεγάλωνε, προκαλώντας έναν ενστικτώδη φόβο που δεν μπορούσε πια να αγνοήσει.
Κατά βάθος, η Στέισι ένιωθε ότι ήξερε ποιος ήταν υπεύθυνος. Μόνο δύο άνθρωποι είχαν κλειδιά για το διαμέρισμα: εκείνη και ο ιδιοκτήτης της, ο κύριος Πέρκλι. Η υποψία συσπειρωνόταν στο στομάχι της, ψυχρή και αναμφισβήτητη. Ωστόσο, η σκέψη ότι εισέβαλε στο χώρο της ήταν εξοργιστική και τρομακτική. Ένιωθε σαν το ασφαλές καταφύγιό της να γλιστράει μέσα από τα χέρια της.