Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά της εκείνο το βράδυ, η Στέισι ένιωσε μια βαθιά, πολυπόθητη γαλήνη. Ο φιλόξενος μικρός της χώρος ήταν πλέον ελεύθερος από την παρέμβαση του κ. Πέρκλι. Καθισμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα, παρακολουθούσε την απαλή λάμψη των νεραϊδένιων φώτων, με μια ζεστασιά να την διαπερνά.
Τις επόμενες μέρες, απολάμβανε τις απλές απολαύσεις του χώρου της, απολαμβάνοντας κάθε πρωινό φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο και κάθε ήσυχο βράδυ χωρίς το βάρος της αβεβαιότητας να κρέμεται από πάνω της. Η Στέισι ήταν στο σπίτι της και για πρώτη φορά ένιωθε πραγματικά μόνιμη.