Βλέποντας την ορατή πάλη του Σαμ, ο Τζον δεν μπόρεσε παρά να αναλογιστεί τη δική του συνηθισμένη ζωή. Η μεγαλύτερη συγκίνηση που είχε συνήθως ήταν να εντοπίζει ένα ή δύο σπάνια πουλιά στον κήπο του. Αλλά τώρα, ζούσε μια πραγματικότητα πιο παράξενη και από τα μυθιστορήματα μυστηρίου που του άρεσε να διαβάζει στον ελεύθερο χρόνο του. Ο χτύπος της καρδιάς του αντηχούσε στα αυτιά του καθώς περίμενε τον Σαμ να του αποκαλύψει τι είχε ανακαλύψει.
“Τζον”, είπε τελικά ο Σαμ, κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια, “νομίζω ότι αυτό είναι πέρα και από τους δυο μας. Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα. Υπόσχομαι να σου εξηγήσω τα πάντα, αλλά πρέπει να με εμπιστευτείς” Με αυτό, βγήκε έξω, με το τηλέφωνο στο χέρι, αφήνοντας τον Τζον μόνο του με τις σκέψεις του και μια δίνη ερωτήσεων που στροβιλίζονταν.