Σκέφτηκε την παράξενη μεταλλική οντότητα στο μπάνιο του, τη ρίζα όλου του χάους, και ανατρίχιασε. Μια αίσθηση προσμονής πλανιόταν στον αέρα, όπως η προσμονή πριν από μια καταιγίδα. Ο Τζον ένιωθε τα υποβόσκοντα ρεύματα φόβου και αβεβαιότητας να υφαίνονται μέσα στην ίδια του την ύπαρξη, κάνοντας την καρδιά του να χτυπάει στα πλευρά του. Ήταν άνθρωπος του προβλέψιμου, του γνωστού, του οικείου. Αυτή η συνάντηση με το ασυνήθιστο ήταν ανησυχητική, αλλά ταυτόχρονα του προκαλούσε μια αίσθηση περιπέτειας που είχε να νιώσει πολύ καιρό.
Κοιτάζοντας τα χέρια του, τα ίδια χέρια που είχαν κρατήσει απαλά αντίτυπα του Σαίξπηρ, του Ντίκενς και του Όστιν, που είχαν δείξει τα κοκκινολαίμηδες και τα σπουργίτια σε νεαρούς μαθητές, ο Τζον ένιωσε μια παράξενη, νέα ενέργεια. Ήταν ένα μείγμα φόβου, τρόμου και… ενθουσιασμού Πήρε μια βαθιά ανάσα, νιώθοντας την αδρεναλίνη να πάλλεται στις φλέβες του. Πάντα ήταν ο σταθερός, ο προβλέψιμος. Αλλά σήμερα, η ήρεμη, μετρημένη ύπαρξή του είχε πέσει σε μια δίνη μυστηρίου και ίντριγκας. Ένιωσε μια παράξενη αίσθηση αποφασιστικότητας να μεγαλώνει μέσα του. Ήταν, τελικά, το κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την απροσδόκητη αφήγηση.