Ο Τζον εξέτασε τους πράκτορες που είχαν επιτάξει το σαλόνι του, μετατρέποντας συστηματικά το ήσυχο καταφύγιό του σε αυτοσχέδιο γραφείο επιχειρήσεων. Θα μπορούσαν πραγματικά να τον θεωρούν απειλή Ήταν αθώος. Σίγουρα το είχαν καταλάβει αυτό Το βλέμμα του έπεσε στο ρολόι του τοίχου. Οι δείκτες, που προχωρούσαν πεισματικά προς τα εμπρός, με κάθε τικ να ενισχύεται μέσα στην τεταμένη σιωπή, λειτουργούσαν ως μια έντονη υπενθύμιση του φθίνοντος ελέγχου του πάνω στον χρόνο. Κάθε λεπτό που περνούσε, κάθε ηχηρό τικ, τον έσερνε μακριά από τη γαλήνη της συνταξιοδότησής του και στην καρδιά αυτής της αινιγματικής δυσάρεστης κατάστασης. Έπρεπε να δραπετεύσει, και γρήγορα!
Καθώς μάζευε το κουράγιο να το σκάσει, ο πράκτορας Σμιθ βάδισε αποφασιστικά προς το μέρος του. Ένα αυστηρό βλέμμα σημάδεψε το πρόσωπο του πράκτορα, προμηνύοντας κάτι κακό για τον Τζον. “Αυτό είναι”, παραιτήθηκε ο Τζον, με το έντονο βλέμμα του πράκτορα να τον γεμίζει τρόμο. “Κύριε Μπάξτερ”, άρχισε ο πράκτορας Σμιθ, με τη φωνή του σοβαρότατα σοβαρή, “πρέπει να έρθετε μαζί μας αμέσως”