Καθώς η πόρτα άνοιξε, ο Τζον βρέθηκε μπροστά σε μια εκτεταμένη κατασκευή. Το βλέμμα του κλειδώνει με μια ευγενική γυναίκα που τον περιμένει και ένα κύμα ανακούφισης τον κατακλύζει. Κάτι στη συμπεριφορά της προάγει την εμπιστοσύνη, και εκείνος ανταποδίδει πρόθυμα την προσφερόμενη χειραψία της, επιτρέποντάς της να τον οδηγήσει μέσα στο κτίριο.
Το κτίριο είναι κολοσσιαίο, με πανύψηλα ταβάνια και εκτεταμένους διαδρόμους. Ο Τζον προσπαθεί να απομνημονεύσει τη διαδρομή, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί τη ματαιότητα αυτής της προσπάθειας. Τελικά, φτάνουν σε ένα πεντακάθαρο γραφείο με ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι στην καρδιά του. Η γυναίκα του κάνει νόημα να καθίσει και εκείνος συμμορφώνεται χωρίς δισταγμό. Λίγο αργότερα, ένας από τους πράκτορες στην περιφέρειά του βάζει το χέρι του στην τσάντα του..