Στο αμυδρό φως του νοσοκομειακού δωματίου, ο Όλιβερ άνοιξε αργά τα μάτια του, με ένα βάρος να σηκώνεται καθώς βγήκε από έναν μακρύ, βαθύ ύπνο. Ο κόσμος γύρω του φαινόταν τόσο οικείος όσο και παράξενα μακρινός, σαν όνειρο που ξεθωριάζει στον πρωινό ήλιο. Προσπάθησε να βγάλει νόημα από τα μηχανήματα που χτυπούσαν δίπλα του, την αποστειρωμένη μυρωδιά του δωματίου και τα ανήσυχα πρόσωπα της οικογένειάς του που με δυσκολία αναγνώριζε.
Του ήρθε η αναγνώριση. Προσπάθησε να μιλήσει, αλλά η φωνή του έπεφτε, ο λαιμός του ήταν στεγνός και ξυνισμένος. Μια νοσοκόμα του πρόσφερε αμέσως νερό, η δροσιά του τον ηρεμούσε. “Σιγά-σιγά”, είπε απαλά ένας γιατρός. “Ήσουν αναίσθητος για αρκετή ώρα”
Αλλά δεν υπήρχε χρόνος για επιβράδυνση. Δεν καταλάβαιναν Ο Όλιβερ ήξερε ότι έπρεπε να τους προειδοποιήσει πριν να είναι πολύ αργά. Συγκεντρώνοντας όλες του τις δυνάμεις και με μια φωνή που κουβαλούσε το βάρος αόρατων κόσμων, ψιθύρισε: “Μέχρι τον επόμενο χρόνο” Έκανε μια παύση, παίρνοντας μια στιγμή για να πάρει ανάσα. Η επείγουσα ανάγκη στον τόνο του ήταν αδιαμφισβήτητη. Στη συνέχεια, με μια δήλωση που τους έκανε όλους να σωπάσουν, δήλωσε: “Όλη η χώρα πρέπει να εκκενωθεί”