Στην αποπνικτική σιωπή που τύλιγε το δωμάτιο, ο χρόνος έμοιαζε να σταματάει. Όλοι παρέμειναν καθηλωμένοι στη θέση τους, σαν να είχαν αγκυρωθεί από το βάρος των λόγων του Όλιβερ. Η υπόκωφη φασαρία του νοσοκομείου πέρα από την κλειστή πόρτα τους υποδήλωνε έναν κόσμο που προχωρούσε, αλλά σε εκείνο το δωμάτιο, η αμφιβολία και η δυσπιστία τους κρατούσαν αιχμάλωτους.
Ο γιατρός καθάρισε το λαιμό του, σπάζοντας τα μάγια. “Κοιτάξτε”, άρχισε, επιλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις του, “οι ασθενείς, αφού βγουν από το κώμα, μπορεί μερικές φορές να δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από τα όνειρα” Ο Λίαμ αντάλλαξε μια ματιά με τους γονείς του, οι οποίοι προσκολλήθηκαν στα λόγια του γιατρού, αναζητώντας ίσως μια υποψία καθησυχασμού. “Είναι σημαντικό”, συνέχισε ο γιατρός, “να τους δώσουμε χρόνο και να μην βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα με βάση τις αρχικές τους δηλώσεις”