Ένα κύμα εξάντλησης κατέκλυσε τον Όλιβερ καθώς η σοβαρότητα των λόγων του πράκτορα τον βάραινε. Φυλάκιση – η σκέψη τον έκανε να ανατριχιάσει. Να είναι παγιδευμένος πίσω από κρύους, αποστειρωμένους τοίχους, να μαραζώνει, ενώ έξω μαίνεται η κόλαση. Ήταν μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο.
Βυθίστηκε στα μαξιλάρια, με τα αμυλούχα νοσοκομειακά σεντόνια να μοιάζουν ξαφνικά με δεσμά. Η οικογένειά του μαζεύτηκε κοντά του, με τα ανήσυχα πρόσωπά τους να θολώνουν από τα δάκρυά του. “Μην ανησυχείς, θα βρούμε μια λύση”, είπε ο Λίαμ, αν και η φωνή του έτρεμε από αμφιβολία. Ο Όλιβερ ευχόταν να μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν τόσο απλό. Αλλά μπορούσε σχεδόν να νιώσει τις φλόγες να γλείφουν ήδη το δέρμα του. Ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος τους.