Κάθε τόσο, οι φίλοι και οι συγγενείς ρωτούσαν ευγενικά: “Πόσο καιρό θα το συνεχίσεις αυτό;” Αλλά ο Liam και οι γονείς του ήταν ξεκάθαροι: όσο χτυπούσε ακόμα η καρδιά του Oliver, δεν θα έφευγαν ποτέ από το πλευρό του. Για μια δεκαετία, τον παρακολουθούσαν μαζί στο απλό δωμάτιο του νοσοκομείου..
Βλέποντας τον Όλιβερ, κάποτε τόσο γεμάτο ζωή, τώρα σε κώμα ήταν βαθιά θλιμμένοι. Μια στοιχειωμένη ανάμνηση από δέκα χρόνια πριν -ένα φοβερό τηλεφώνημα που περιγράφει λεπτομερώς ένα φρικτό ατύχημα- παραμόνευε πάντα στις σκιές, μια σκληρή υπενθύμιση του πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ζωή.