Στο σιωπηλό δωμάτιο, καθώς ο Λίαμ ξεγύμνωσε την ψυχή του, έπιασε μια αμυδρή σκιά κίνησης. Είπε στον εαυτό του ότι ήταν αποκύημα συναισθήματος, ίσως ένα τέχνασμα των δακρυσμένων ματιών του. Αλλά όταν ξαναβυθίστηκε στην ιστορία του, ήταν πάλι εκεί – αυτή η αμυδρή κίνηση. Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια του, καθαρίζοντας την ομίχλη από τα μάτια του, προσπαθώντας να εμπιστευτεί τις αισθήσεις του. Και τότε, καθώς η ομίχλη έφυγε, ένας ψίθυρος ελπίδας γαργαλούσε το μυαλό του – μια ελπίδα που είχε καταπιέσει για μια δεκαετία..
Η καρδιά του Λίαμ χτύπησε γρήγορα, η δυσπιστία πλημμύρισε κάθε του σκέψη. Συνέβαινε στ’ αλήθεια αυτό Ο πανικός και η ελπίδα μπλέχτηκαν μέσα του, αφήνοντάς τον για μια στιγμή παράλυτο. Έπρεπε να φωνάξει τους γονείς του, που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το δωμάτιο, χωρίς να γνωρίζουν αυτό το θαύμα που εκτυλισσόταν Ή μήπως θα έπρεπε να φωνάξει μια νοσοκόμα Και πάνω απ’ όλα, φοβόταν μήπως τρομάξει τον Όλιβερ – μήπως αν μιλούσε πολύ δυνατά ή αν ενεργούσε πολύ βιαστικά θα διέλυε αυτή την εύθραυστη στιγμή της αφύπνισης