Μέσα στη χαρά, η αμφιβολία άρχισε να τρυπώνει. Οι καρδιές τους έλεγαν ότι τους γνώριζε – εκείνο το τρυφερό χαμόγελο κατά την αναγνώριση των προσώπων τους ήταν αναμφισβήτητο. Ωστόσο, τα πρακτικά ζητήματα βάραιναν το μυαλό τους. Θα μπορούσε να ξαναμιλήσει ή να περπατήσει Θα έπρεπε να ξαναμάθει τα βασικά, βήμα προς βήμα με κόπο Το μονοπάτι μπροστά τους έλαμπε από ελπίδα, αλλά ήταν διανθισμένο με σκιές αβεβαιότητας.
Προς ανακούφισή τους, ο Όλιβερ έδειξε ελπιδοφόρα σημάδια. Μετά από μερικά λεπτά έντασης, κατάφερε να περάσει μερικές λέξεις από τα χείλη του. Δεν ήταν πολλά, αλλά το βάρος αυτών που ξεστόμισε χτύπησε βαθιά. Ακούγοντας αυτά που είπε, αιφνιδιάστηκαν και, ειλικρινά, ανησύχησαν λίγο. Ίσως το ατύχημα και το παρατεταμένο κώμα να τον είχαν επηρεάσει περισσότερο απ’ ό,τι είχαν φοβηθεί…