“Μέχρι τον επόμενο χρόνο”, ψιθύρισε ο Όλιβερ, με τη φωνή του να είναι ίσα-ίσα ψίθυρος. Η οικογένεια έσκυψε ενστικτωδώς, προσπαθώντας να πιάσει κάθε εύθραυστη λέξη. Ο Λίαμ ένιωσε ένα κύμα συγκίνησης να απειλεί να ξεχυθεί από τα μάτια του. Ο ήχος της φωνής του αδελφού του, μετά από τόσο καιρό, ήταν ταυτόχρονα στοιχειωτικός και παρηγορητικός.
Ωστόσο, η παρηγοριά ήταν βραχύβια. Καθώς ο Όλιβερ συνέχισε, μια ανατριχιαστική βιασύνη χρωματίζει την αδύναμη φωνή του, στέλνοντας ρίγη στη σπονδυλική στήλη του Λίαμ. Με μια στοιχειωμένη σαφήνεια, ψιθύρισε: “Όλη η χώρα πρέπει να εκκενωθεί”