Το σαγόνι του Λίαμ σφίχτηκε. Βαθιά μέσα του, ένα ένστικτο του έλεγε ότι ο Όλιβερ δεν ήταν απλώς μπερδεμένος. Ο δεσμός τους, οχυρωμένος με τα χρόνια, τον διαβεβαίωνε ότι τα λόγια του Όλιβερ είχαν βαρύτητα. Δεν μπορούσε να διώξει την ενοχλητική αίσθηση ότι κάτι, κάπου, δεν πήγαινε καλά.
Έτσι περίμενε. Ο Λίαμ παρέμεινε ακλόνητος, φρουρός δίπλα στο κρεβάτι του Όλιβερ. Οι μέρες έγιναν νύχτες, καθώς κρατούσε ακλόνητη αγρυπνία, ελπίζοντας παρά την ελπίδα να ακούσει τον Όλιβερ να μιλάει για άλλη μια φορά. Φαινόταν σαν ο Όλιβερ να είχε καταναλώσει κάθε ίχνος της ενέργειάς του σε εκείνο το αινιγματικό μήνυμα, αφήνοντάς τον εξαντλημένο και σιωπηλό. Αλλά μετά από μια αιωνιότητα, η φωνή του Όλιβερ, αδύναμη αλλά διακριτή, έσπασε τη σιωπή.