Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο αποστειρωμένο, ατσάλινο κρεβάτι, η συμφωνία του νοσοκομείου ηχούσε γύρω του – τα οδυνηρά βογγητά, οι ψιθυριστές προσευχές – όλα αντηχούσαν από τους τοίχους του νοσοκομείου. Μέσα στην κακοφωνία, βρέθηκε να πολιορκείται από ενοχές. “Δεν ανήκω εδώ”, σκέφτηκε. Δεν μπορούσε να αποβάλει την πεποίθηση ότι υπήρχαν άλλοι που άξιζαν περισσότερο την προσοχή, εκείνοι που πάλευαν με πιο σοβαρές ασθένειες. “Θα έπρεπε να τους περιθάλπουν πρώτα”, εκλογίκευσε, ενώ οι αναπνοές του έβγαιναν δύσκολα και βαριά.
Οι γιατροί, αντιλαμβανόμενοι τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης, δεν καθυστέρησαν να οργανώσουν μια σειρά εξετάσεων. Πήραν δείγματα από το αίμα του Ρόχαν για ολοκληρωμένες εργαστηριακές αναλύσεις και έκαναν ακτινογραφία. Καθώς ο Ρόχαν περίμενε τα αποτελέσματα, μια ανησυχητική ακινησία κατέβηκε στο δωμάτιο, η ένταση ήταν σχεδόν αισθητή.