Το ταξίδι του Ρόχαν στη δεκαετία των 30 έφερε μαζί του μια ανησυχητική εξέλιξη – το στομάχι του, ήδη ασυνήθιστο, άρχισε τώρα να διαστέλλεται με ανησυχητικό ρυθμό. Ήταν σαν μια αόρατη δύναμη να πίεζε το δέρμα του και να προσπαθούσε να απελευθερωθεί. Η αντανάκλασή του στον καθρέφτη ήταν η εικόνα ενός ανθρώπου παγιδευμένου σε ένα σώμα που δεν αισθανόταν σαν το δικό του. Αυτό το μυαλό αντηχούσε με ένα αινιγματικό ερώτημα: Τι στο καλό το προκαλούσε αυτό
Φοβούμενος να αντιμετωπίσει το είδωλό του, απέφυγε κάθε πιθανό καθρέφτη – βιτρίνες καταστημάτων, γυαλισμένες επιφάνειες, ακόμη και λακκούβες στο έδαφος. Κάθε ματιά στη διογκωμένη κοιλιά του ήταν μια αδυσώπητη υπενθύμιση της σιωπηλής, καθημερινής μάχης που αντιμετώπιζε.