Ο Τζορτζ προχώρησε προς τα εμπρός, με τα φύλλα να τρίζουν κάτω από τις μπότες του. Η Λούνα παρακολουθούσε κάθε κίνηση του Τζορτζ, με τη στάση της αμετάβλητη. Ο παράξενος θόρυβος γινόταν πιο δυνατός, τώρα διανθισμένος με αχνά, ψηλά χασμουρητά. Τα φρύδια του Τζορτζ σμίξανε από σύγχυση. Θα μπορούσε να είναι… ένα μωρό Αλλά αυτό θα ήταν αδύνατο, η Λούνα είχε στειρωθεί άλλωστε.
Με μια καρδιά που χτυπούσε δυνατά, ο Τζορτζ πλησίασε αρκετά κοντά στη Λούνα για να κοιτάξει πάνω από την πλάτη της. Εκεί, κουρνιασμένος πάνω της προστατευτικά, ο Τζορτζ έριξε μια ματιά σε αυτό που ο σκύλος του φύλαγε όλο αυτό το διάστημα. Ήταν κάποιο ζώο, αλλά ο Τζορτζ δεν μπορούσε να διακρίνει τι ήταν. Κάτι πάνω του τον έκανε να ανατριχιάσει, σίγουρα δεν ήταν σκύλος.