Όσο περισσότερο ο Γιώργος κοίταζε το πλάσμα, τόσο περισσότερο αισθανόταν κάτι αταίριαστο. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν μπορούσε να αποβάλει. Η πυκνή γούνα, το άγριο βλέμμα στα μάτια – όλα έδειχναν κάτι ασυνήθιστο. Αν και οι απαντήσεις του διέφευγαν προς το παρόν, ήταν σίγουρος ότι είχε δει κάπου στο παρελθόν τέτοια χαρακτηριστικά. Αλλά πού
Παρά τη συντριπτική σύγχυση και περιέργειά του, ο Τζορτζ δεν μπορούσε να αντέξει το θέαμα μπροστά του. Το μικρό πλάσμα ήταν φανερά πονεμένο. Κάθε προσπάθειά του να σταθεί όρθιο ήταν μάταιη- προσπαθούσε να σηκωθεί, για να πέσει ξανά κάτω, αφήνοντας απαλά κλαψουρίσματα. Ο Τζορτζ ήξερε ότι έπρεπε να δράσει γρήγορα για να σώσει τη ζωή του.