Ο Τζορτζ τέντωσε τα μάτια του για να δει μέσα στις σκιές που βάθαιναν. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μια, δυο φορές, πεπεισμένος ότι το μυαλό του πρέπει να του έκανε φάρσες. “Δεν είναι τίποτα”, είπε στον εαυτό του. “Δεν πρέπει να είναι τίποτα” Αλλά εκείνα τα μάτια – λαμπερά και σταθερά – δεν ταλάνιζαν ποτέ.
Ο κρύος βραδινός αέρας έπιασε το δέρμα του Τζορτζ, μια έντονη υπενθύμιση ότι αυτό δεν ήταν όνειρο. Η αναπνοή του επιταχύνθηκε καθώς στάθηκε αργά, απομακρυνόμενος από την είσοδο του αχυρώνα. Το στομάχι του αναταράχτηκε από τα αντικρουόμενα συναισθήματα που μάχονταν μέσα του – χαρά για την επιστροφή του Κεραυνού, αλλά και ένας βασανιστικός φόβος για το τι κρυβόταν στις σκιές.