Τα ένστικτά του τον φώναζαν να απομακρυνθεί, αλλά κάτι τον κρατούσε καθηλωμένο στο σημείο. Δεν μπορούσε να αφήσει τον Κεραυνό εδώ έξω, όχι μετά από όλα όσα είχε περάσει. “Ήρεμα τώρα, αγόρι μου”, μουρμούρισε ο Τζορτζ, με τη φωνή του να ξεπερνάει ελάχιστα τον ψίθυρο. Τα μάτια του δεν άφησαν ποτέ τη φιγούρα που μετακινούνταν στο σκοτάδι. Δεν ήταν σίγουρος σε ποιον -ή σε τι- μιλούσε.
Η ανάσα του Τζορτζ κόπηκε στο λαιμό του, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς κοιτούσε τις σκιές. Το μυαλό του έτρεχε με χίλιες σκέψεις, καμία από τις οποίες δεν μπορούσε να βγάλει νόημα από αυτό που έβλεπε. Αυτά τα μάτια -χαμηλά στο έδαφος, φωτεινά και ανοιγόκλειστα- τον κοιτούσαν και τον παρακολουθούσαν.