Ο Κεραυνός ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό άλογο για τον Τζορτζ. Ήταν ένας σύντροφος, το είδος του ζώου που καταλάβαινε πράγματα χωρίς λόγια. Οι δυο τους είχαν περάσει χρόνια δουλεύοντας πλάι-πλάι, οργώνοντας χωράφια, μεταφέροντας ξύλα και διασχίζοντας την ύπαιθρο. Το να τον χάσει ήταν σαν να έχανε ένα κομμάτι του εαυτού του.
Καθώς οι μέρες γίνονταν μήνες, η ζωή του Τζορτζ έγινε μια αργή, επώδυνη ρουτίνα. Ξυπνούσε νωρίς, τελείωνε τις δουλειές στις οποίες κάποτε τον βοηθούσε ο Κεραυνός και μετά καθόταν στη βεράντα του, κοιτάζοντας τα άδεια χωράφια. Το αγρόκτημα ήταν πιο ήσυχο τώρα – πολύ ήσυχο.