Ο Τζορτζ προσπάθησε να προχωρήσει, να γεμίσει τις μέρες με δουλειά, αλλά τίποτα δεν έμοιαζε να κλονίζει τη θλίψη που είχε εγκατασταθεί πάνω του σαν σύννεφο. Κάθε βράδυ, έπιανε τον εαυτό του να περιπλανιέται στον αχυρώνα, ελπίζοντας παρά την ελπίδα ότι ο Κεραυνός θα τον περίμενε. Οι εποχές περνούσαν, αλλά ο Κεραυνός εξακολουθούσε να λείπει.
Αλλά ο Τζορτζ δεν σταμάτησε ποτέ να ελπίζει. Βαθιά μέσα του, τις ήσυχες στιγμές πριν κοιμηθεί, εξακολουθούσε να φαντάζεται τον Κεραυνό να τρέχει πίσω στο χωράφι, με τη χαίτη του να λάμπει στο φως του ήλιου, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Ήταν ανόητο, το ήξερε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Υπήρχε κάτι σ’ αυτό το άλογο – κάτι που του έλεγε ότι ο Κεραυνός δεν είχε φύγει για πάντα.