Καθώς οι εβδομάδες γίνονταν μήνες, ακόμη και οι πιο σταθερές καρδιές άρχισαν να παραπαίουν. Και τότε, ένα πρωί, βρέθηκε να περπατάει το γνωστό μονοπάτι προς τον αχυρώνα, μόνο και μόνο για να σταματήσει λίγο έξω από τις πόρτες. Στάθηκε εκεί και για πρώτη φορά μετά από μήνες το είπε δυνατά: “Δεν θα γυρίσει πίσω”
Οι λέξεις αυτές έμοιαζαν σαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο, η τελευταία αποδοχή μιας αλήθειας που αρνιόταν από την ημέρα που ο Κεραυνός είχε εξαφανιστεί. Ο Τζορτζ είχε καθίσει στην άκρη του στάβλου, με τα ταλαιπωρημένα χέρια του να ακουμπούν στα γόνατά του, με το κεφάλι του να κρέμεται χαμηλά καθώς το βάρος της απώλειας τον σκέπαζε σαν σάβανο.