Μόλις εντοπίστηκε ο χιμπατζής, η ασφάλεια του νοσοκομείου ανέλαβε αμέσως δράση, ζητώντας την άμεση εκκένωση του νοσοκομείου. “Παρακαλείστε όλοι να προχωρήσετε στην πλησιέστερη έξοδο με ηρεμία!” φώναξαν, με τις φωνές τους να είναι σταθερές αλλά και καθησυχαστικές και να κόβουν τον αέρα. Κινήθηκαν γρήγορα, καθοδηγώντας το σαστισμένο πλήθος, καθιστώντας σαφές ότι δεν άφηναν τίποτα στην τύχη με έναν άγριο χιμπατζή να κυκλοφορεί ελεύθερος μέσα στο κτίριο. “Μείνετε όλοι μαζί και ακολουθήστε με!” κατεύθυναν, διασφαλίζοντας ότι κανείς δεν θα έμενε πίσω στην προσπάθεια να σωθεί.
Με μια αποφασιστικότητα που εξέπληξε ακόμη και τον εαυτό της, η Τζέσι πήρε την απόφασή της. Θα οδηγούσε τον χιμπατζή σε ένα κοντινό δωμάτιο, ελπίζοντας να περιορίσει την κατάσταση και να κερδίσει λίγο χρόνο για να σκεφτεί. Το σχέδιο, που σχηματίστηκε αυθόρμητα, λειτούργησε καλύτερα απ’ ό,τι τόλμησε να ελπίζει. Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε πίσω τους ήταν απότομος, ένα οριστικό κλικ που έμοιαζε να σφραγίζει τη μοίρα τους μαζί σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο. Ο αέρας έγινε πυκνός, φορτισμένος με μια προσμονή που βάρυνε βαριά στους ώμους της. “Τι γίνεται τώρα;”
Η Τζέσι, πίεσε την πλάτη της στην πόρτα που μόλις είχε κλείσει. Μπορούσε να νιώσει την αλλαγή. Η αναπνοή της κόπηκε στο λαιμό της καθώς παρακολουθούσε τη μεταμόρφωση να ξεδιπλώνεται. Το πανζουρλισμό του χιμπατζή, ένας βαθύς, γουργουρητός ήχος που έμοιαζε να δονεί το πάτωμα, γέμισε το δωμάτιο.