Έπρεπε να σκεφτεί και να δράσει γρήγορα. Η Κοκό βρισκόταν κάπου σ’ αυτό το σκοτεινό πλέγμα εξαπάτησης, την είχε πάρει κατά λάθος στη θέση ενός γυαλιστερού αντικειμένου όπως ένα τηλέφωνο ή ένα πορτοφόλι. Είτε το συνειδητοποιούσαν οι κλέφτες είτε όχι, είχαν τον αγαπημένο του σκύλο, και αυτή η σκέψη έκανε την κατάσταση ακόμα πιο τρομακτική.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ο Γκάμπριελ έσφιξε τις γροθιές του και ανάγκασε τα πόδια του να κινηθούν. Κάθε βήμα προς το κτίριο φαινόταν πιο βαρύ από το προηγούμενο, ο πυκνός, υγρός αέρας γινόταν όλο και πιο αποπνικτικός, καθώς η ζούγκλα έμοιαζε να κλείνει γύρω του.