Το μικρό κουτάβι είχε κουλουριαστεί στην άκρη του δρόμου, με το απαλό καφέ τρίχωμά της ματ και βρώμικο, τα μεγάλα, γεμάτα ψυχή μάτια της να ξεχειλίζουν από λαχτάρα. Το θέαμα τράβηξε τις χορδές της καρδιάς του Γκάμπριελ και εκείνη τη στιγμή ήξερε ότι δεν μπορούσε να φύγει έτσι απλά.
Αποφασισμένος να μην χάσει το ταξίδι του, αλλά εξίσου αποφασισμένος να δώσει στην Κοκό τη ζωή που της άξιζε, ο Γκάμπριελ έκανε μια τολμηρή επιλογή: θα έπαιρνε το κουτάβι μαζί του. Δεν ήταν συμβατικό και σίγουρα δεν θα ήταν εύκολο, αλλά δεν μπορούσε να την εγκαταλείψει.