Ωστόσο, η μοίρα του επιφύλασσε μια δραματική ανατροπή. Κάτω από την αδυσώπητη λάμψη του μεσημεριανού ήλιου, ο Gabriel και η Coco πλησίασαν τις πύλες του αρχαίου ναού. Οι σφυγμοί του επιταχύνθηκαν καθώς κοίταζε με δέος τις ξεπερασμένες πέτρες, που υψώνονταν μεγαλοπρεπώς από τα βάθη της ζούγκλας.
Η ουρά της Κόκο κουνιόταν χαρούμενα καθώς εξερευνούσε τα αρχαία δάση και τους ναούς. Γαύγιζε ενθουσιασμένη σε κάθε ζώο που έβλεπε και έτρεχε παιχνιδιάρικα από το ένα σημείο στο άλλο. Ήταν σαφές ότι η Κοκό απολάμβανε απόλυτα την περιπέτειά της, με κάθε της βήμα να εκπέμπει τη χαρά και τον ενθουσιασμό της.