Κάθε βήμα του φαινόταν σουρεαλιστικό, σαν να βγήκε από το χρόνο και να μπήκε σε έναν κόσμο που ανήκε περισσότερο στο παρελθόν παρά στο παρόν. Αμπέλια σκαρφάλωναν πάνω σε αρχαίους τοίχους, αγκαλιάζοντας αγάλματα ξεχασμένων θεών, με τα πρόσωπά τους κλειδωμένα σε αιώνια κρίση.
Η φωτογραφική μηχανή του Φρέντρικ κρεμόταν χαλαρά στο λαιμό του, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ενδιαφερόταν περισσότερο να απορροφήσει τη στιγμή παρά να την αποτυπώσει. Ο ναός, αν και ταλαιπωρημένος από τον χρόνο, ήταν υπέροχος. Τα πέτρινα γλυπτά του, που απεικόνιζαν θεούς, δαίμονες και μυθικά πλάσματα, διηγούνταν ιστορίες αρχαίων μαχών και ξεχασμένων βασιλείων.