Οι αυτόματες συρόμενες πόρτες άνοιξαν με σφυρίγματα, και μια έκρηξη παγωμένου αέρα εισέβαλε στον προθάλαμο, διαταράσσοντας την ήσυχη βουή του νοσοκομείου. Η Τζούλι Τόμσον σήκωσε το βλέμμα της από τη γραφική της εργασία, περιμένοντας να δει έναν νυχτερινό επισκέπτη -ή ίσως έναν ασθενή έκτακτης ανάγκης. Αυτό που είδε αντ’ αυτού την έκανε να παγώσει.
Στεκόταν στην είσοδο ένας ταύρος ελαφιού. Το χιόνι ήταν κολλημένο στο ογκώδες σώμα του και τα κέρατά του απλώνονταν διάπλατα, σχεδόν ακουμπώντας το πάνω μέρος του πλαισίου της πόρτας. Το δωμάτιο σώπασε, η συνηθισμένη φασαρία του νοσοκομείου αντικαταστάθηκε από το χαμηλό βουητό της βαριάς αναπνοής του ελαφιού.
Τα σκούρα, έξυπνα μάτια του σάρωσαν το χώρο πριν καταλήξουν στη Τζούλι. Δεν πανικοβλήθηκε, δεν βιάστηκε. Αντιθέτως, έκανε ένα συνειδητό βήμα μπροστά, σαν να είχε έρθει με κάποιο σκοπό – έναν σκοπό που η Τζούλι δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει.