Δίστασε μόνο για μια στιγμή, ρίχνοντας μια ματιά στις άλλες νοσοκόμες και το προσωπικό, με τα μεγάλα μάτια τους να αντικατοπτρίζουν τη δική της αβεβαιότητα. Αλλά κάτι μέσα της ανακινήθηκε – μια ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτή δεν ήταν μια τυχαία συνάντηση. Ο τάρανδος την χρειαζόταν. Ή ίσως την χρειαζόταν κάποιος άλλος.
Αρπάζοντας το παλτό της, έστειλε το μήνυμα στον Πίτερ με ένα σταθερό πάτημα του αντίχειρά της. Μετά έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη της και βιάστηκε να ακολουθήσει το ζώο. Οι μπότες της έτριζαν στο δάπεδο με τα πλακάκια, και ο ήχος αντηχούσε δυνατά στον κατά τα άλλα σιωπηλό προθάλαμο.