Η ακτίνα του φακού της Τζούλι τρεμόπαιξε πάνω στο ανώμαλο έδαφος, ρίχνοντας μεγάλες, μεταβαλλόμενες σκιές που έκαναν το στομάχι της να σφίγγεται από ανησυχία. Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. Είχε πλήρη επίγνωση του πόσο μόνη ήταν.
Τα αποτυπώματα της άλκης, πατημένα βαθιά στο χιόνι, ήταν ο μόνος οδηγός της. Περιστασιακά, το ζώο σταματούσε, γύριζε το κεφάλι του για να την ελέγξει πριν συνεχίσει. Η απόκοσμη λάμψη του πλαστικού γύρω από τα κέρατά του της θύμιζε το βάρος που κουβαλούσε – και τον άγνωστο κίνδυνο στον οποίο μπορεί να την οδηγούσε.