Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε καθώς συνάντησε το βλέμμα του. Δεν επρόκειτο για ένα φοβισμένο ζώο που είχε μπει κατά λάθος. Οι κινήσεις του ελαφιού ήταν σκόπιμες, μελετημένες. Στεκόταν ψηλά, η παρουσία του ήταν επιβλητική, αλλά υπήρχε κάτι στα μάτια του – μια επείγουσα ανάγκη, σχεδόν σαν να είχε έρθει εδώ αναζητώντας βοήθεια.
Η Τζούλι άφησε το στυλό της κάτω και στάθηκε αργά, με το βάρος της στιγμής να την καταβάλλει. Κοίταξε γύρω της τις υπόλοιπες νοσοκόμες και το προσωπικό, όλοι τους παγωμένοι σε διάφορες καταστάσεις σοκ. “Μείνετε ήρεμοι”, είπε, με τη φωνή της σταθερή παρά τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς της.