Ο Χένρι κρατούσε την αναπνοή του, μόλις που τολμούσε να κουνηθεί, καθώς έσκυβε πίσω από το μπροστινό γραφείο, με τα μάτια του καρφωμένα στο κουμπί του αθόρυβου συναγερμού που βρισκόταν λίγα εκατοστά μακριά. Τα υπόκωφα βήματα των διαρρηκτών έγιναν πιο σιγανά, αλλά ήξερε ότι θα επέστρεφαν ανά πάσα στιγμή. Τα δάχτυλά του πλησίασαν προς τα εμπρός, αιωρούμενα ακριβώς πάνω από το κουμπί. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα απλό πάτημα, και οι ενισχύσεις θα ήταν καθ’ οδόν.
Μόλις άπλωσε το χέρι του προς τα εμπρός για να το πατήσει, ο αγκώνας του ακούμπησε σε μια χαλαρή στοίβα αποδείξεων στην άκρη του πάγκου. Γλίστρησαν και έπεσαν στο πάτωμα με έναν ψίθυρο που φαινόταν εκκωφαντικός μέσα στην ησυχία. Η καρδιά του Χένρι χτύπησε γρήγορα καθώς κοίταξε στο διάδρομο.
Ο θόρυβος ήταν αρκετός – τα κεφάλια των διαρρηκτών έστριψαν προς το μέρος του, με τα μάτια να στενεύουν από καχυποψία. “Εκεί!” φώναξε ένας από αυτούς, με τη φωνή του γεμάτη ξαφνική, ανατριχιαστική πρόθεση. Ο Χένρι δεν είχε χρόνο να σκεφτεί. Πετάχτηκε στα πόδια του, η αδρεναλίνη πλημμύρισε τις φλέβες του καθώς έτρεχε προς το τέλος του διαδρόμου. Είχε σκοπό να μείνει κρυμμένος, αλλά τώρα ήταν ένας κινούμενος στόχος και τον κυνηγούσαν.