Ο Χένρι τον πρόσεξε για πρώτη φορά αφού παραλίγο να πέσει πάνω του έξω από το δωμάτιο ασφαλείας, όπου ο άνδρας είχε μείνει λίγο παραπάνω, κοιτάζοντας την πόρτα σαν να σκεφτόταν κάτι. Ο άγνωστος είχε ψελλίσει μια αόριστη συγγνώμη και απομακρύνθηκε γρήγορα, αλλά ο Χένρι δεν μπορούσε να διώξει το ανησυχητικό συναίσθημα.
Την επόμενη κιόλας μέρα, όταν είδε τον άντρα να κινείται στο τμήμα αρχαίων αντικειμένων της γκαλερί με την ίδια προσηλωμένη έκφραση, ο Χένρι ανέβασε την προσοχή του. Δεν ήταν μόνο το βλέμμα του άντρα που έμενε σε ορισμένα αντικείμενα, αλλά και ο τρόπος που κινούνταν, προσεκτικός αλλά και σκόπιμος, με ένα περίεργο μείγμα αποστασιοποίησης και ενδιαφέροντος.