Η ζωή του πήρε μια ξαφνική και δραστική τροπή, αλλά ο ίδιος έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να κρύψει τον πόνο που περνούσε. Οι φίλοι και η οικογένειά του, βαθιά ανήσυχοι, τον παρακαλούσαν να αναζητήσει θεραπεία ή τουλάχιστον να εξετάσει το ενδεχόμενο λήψης φαρμάκων που θα μπορούσαν να παρατείνουν τη ζωή του.
Ωστόσο, εκείνος αρνήθηκε τις συμβουλές τους. Δεν μπορούσε να αντέξει τη σκέψη ότι θα έχανε τα κομμάτια του εαυτού του που τον έκαναν αυτό που ήταν. Αφού έλαβε τη διάγνωσή του, έγινε όλο και πιο απομονωμένος. Ο ζωηρός άνθρωπος που κάποτε γνώριζαν έμοιαζε να αποσύρεται από τον κόσμο, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στο σπίτι, απορροφημένος σε εργασίες που τον κρατούσαν μακριά από εκείνους που νοιάζονταν γι’ αυτόν.