Η ζωή επέστρεψε σιγά σιγά στο φυσιολογικό. Οι αμφιβολίες και οι διαφωνίες ξεθώριασαν και αντικαταστάθηκαν από τη ζεστασιά της οικογένειάς τους που μεγάλωνε. Ο Τζέιμς έπιανε συχνά τον εαυτό του να θαυμάζει τα φλογερά μαλλιά του μωρού, βλέποντάς τα όχι ως πηγή σύγχυσης, αλλά ως μια όμορφη υπενθύμιση του απρόβλεπτου της ζωής.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η ιστορία με τα μαλλιά του μωρού έγινε οικογενειακό αστείο, κάτι για το οποίο γελούσαν κατά τη διάρκεια του δείπνου. Αλλά για τον Τζέιμς, ήταν επίσης ένα μάθημα εμπιστοσύνης και αγάπης – μια υπενθύμιση ότι οι οικογένειες δεν ορίζονται από την εμφάνιση, αλλά από τους δεσμούς που επιλέγουν να καλλιεργούν καθημερινά.