Η ίδια η Σαλαζάρ δεν μπορούσε να καταλάβει απόλυτα γιατί ο θάνατος του Μπακ την επηρέασε τόσο πολύ. Έκανε το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί και προσευχήθηκε γι’ αυτόν. Ήλπιζε ότι αυτό θα τον βοηθούσε στο δρόμο προς την αιώνια ειρήνη.
Μερικά μέλη του προσωπικού ήταν μάλιστα ευτυχείς που ήξεραν ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ ξανά να δουν το γκρινιάρικο πρόσωπό του ή να ακούσουν τα γεμάτα βρισιές παραληρήματά του. Ήταν ευγνώμονες που τους έμεινε λίγη ηρεμία και γαλήνη μετά από επτά χρόνια. Το υπόλοιπο Τέξας προχώρησε, αλλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά για τον Σαλαζάρ.