Όταν ο Ρόμπερτ έφτασε στο σπίτι, βρήκε τη Τζούλια στην κουζίνα, με τα μανίκια της σηκωμένα καθώς έπλενε τα πιάτα. Άφησε κάτω τον χαρτοφύλακά του και δίστασε πριν μιλήσει. “Τζούλια, πρέπει να μιλήσουμε”, ξεκίνησε με μετρημένο τόνο. “Δεν αισθάνομαι άνετα με το να μείνουν περισσότερο. Δεν μου φαίνεται σωστό”
Η Τζούλια έκανε μια παύση, σκουπίζοντας τα χέρια της σε μια πετσέτα πιάτων, με την έκφρασή της να μαλακώνει από συμπάθεια. “Ρόμπερτ, είναι απλώς μια μητέρα και τα παιδιά της. Φαντάσου να ήταν οι κόρες μας σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν θα ήλπιζες ότι κάποιος θα τους έδειχνε καλοσύνη;” Τα λόγια της ήταν ήρεμα αλλά έφεραν μια σιωπηλή έκκληση για κατανόηση.