Καθώς κάθονταν γύρω από το τραπέζι, ο Ρόμπερτ κράτησε την κουβέντα χαλαρή. Ο Μπεν και η Λούσι χασκογελούσαν καθώς έπαιρναν τα πιάτα τους, και η αθωότητά τους προς στιγμήν του χαλάρωσε τα νεύρα. Η Νάταλι φαινόταν πιο χαλαρή, μοιραζόμενη μικρά ανέκδοτα για τα παιδιά της. Ο Ρόμπερτ, ωστόσο, δεν μπορούσε να σταματήσει να προβάρει στο μυαλό του τη συζήτηση που είχε σχεδιάσει.
Μετά το δείπνο, ο Ρόμπερτ πήρε μια βαθιά ανάσα, έτοιμος να θίξει το θέμα, όταν η Νάταλι άρχισε απροσδόκητα να καθαρίζει το τραπέζι. “Αφήστε με να σας βοηθήσω”, είπε, με τον τόνο της σταθερό. Προχώρησε προς τον νεροχύτη, σηκώνοντας τα μανίκια της. “Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Νιώθω απαίσια που μένω εδώ τζάμπα”