Καθώς έπλενε τα πιάτα, η φωνή της Νάταλι μαλάκωσε. “Δεν έχω οικογένεια, Ρόμπερτ. Κανέναν να απευθυνθώ. Γι’ αυτό… Λοιπόν, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Ξέρω ότι είμαι επιβλητική, αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω” Τα λόγια της αιωρούνταν στον αέρα, βαριά από απελπισία.
Ο Ρόμπερτ ακούμπησε στον πάγκο, με την αποφασιστικότητά του να αμφιταλαντεύεται. Είχε σχεδιάσει να τους προτείνει με αποφασιστικότητα αλλά ευγενικά να φύγουν, αλλά η σιωπηλή ειλικρίνεια της Νάταλι έκανε τις λέξεις να κολλήσουν στο λαιμό του. “Μπορώ να βοηθήσω στο σπίτι”, πρόσθεσε, ρίχνοντας μια ματιά πάνω από τον ώμο της. “Δεν θέλω να είμαι βάρος”