Η Τζούλια, που στεκόταν εκεί κοντά, έριξε στον Ρόμπερτ ένα κοφτερό βλέμμα, με τα μάτια της να ξεχειλίζουν από περιφρόνηση που σκεφτόταν καν να στείλει τη Νάταλι μακριά. Καθώς η Νάταλι στέγνωσε προσεκτικά ένα πιάτο, με την εξάντλησή της εμφανή στους κυρτωμένους ώμους της, ο Ρόμπερτ ένιωσε το βάρος της ενοχής να πιέζει περισσότερο. Το διαπεραστικό βλέμμα της Τζούλια σφράγισε την απόφασή του.
Ο Ρόμπερτ αναστέναξε και έγνεψε. “Εντάξει, ας το πάρουμε μέρα με τη μέρα”, είπε, με τη φωνή του να προδίδει την εσωτερική του διαμάχη. Η Νάταλι γύρισε προς το μέρος του, με τα μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη. “Σ’ ευχαριστώ, Ρόμπερτ. Σ’ ευχαριστώ, Τζούλια. Αλήθεια”, είπε με τη φωνή της να τρέμει. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει, αλλά δεν μπόρεσε να διώξει την ανησυχία του.