“Ρόμπερτ”, άρχισε σιγά σιγά η Τζούλια, με τη φωνή της να προδίδει τον δισταγμό της, “δεν μπορούμε να τους αφήσουμε εδώ έξω. Παγώνουν” Έκανε μια χειρονομία προς τη γυναίκα και τα παιδιά της. “Ας τους προσφέρουμε το γκαράζ για τη νύχτα. Είναι ζεστό και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε” Τα λόγια της αιωρούνταν στον παγωμένο αέρα.
Το μέτωπο του Ρόμπερτ σμίλεψε καθώς κρατούσε το τιμόνι. Δεν ήταν άκαρδος, αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει τους κινδύνους. Το να προσκαλεί ξένους στο σπίτι τους, έστω και μόνο στο γκαράζ, το ένιωθε απερίσκεπτο. Αναστέναξε, με τη φωνή του μετρημένη. “Τζούλια, το καταλαβαίνω, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτούς. Δεν είναι ασφαλές”