Η Σίντι συχνά ήταν κλειστή στον εαυτό της στο μάθημα, αλλά η ιστορία αποτελούσε εξαίρεση. Υπήρχε κάτι στην προσέγγιση του κ. Άντερσον που την τραβούσε. Το πάθος του για το μάθημα διέσχιζε το ήσυχο εξωτερικό της, προσκαλώντας τη συμμετοχή και την περιέργειά της.
Ο κ. Άντερσον είχε το ταλέντο να κάνει το παρελθόν να φαίνεται παρόν και πραγματικό. Κάθε μάθημα ήταν ένα ταξίδι και η Sindy βρέθηκε να γοητεύεται. Υπήρχε και κάτι άλλο – μια σιωπηλή σύνδεση ανάμεσά τους που καμία από τις δύο δεν μπορούσε εύκολα να εκφράσει με λόγια.