Όταν η Sindy ξεκίνησε το νηπιαγωγείο, τα παιδιά βομβάρδιζαν τη Sindy με αδιάκριτες ερωτήσεις. “Γιατί η μαμά σου είναι τόσο μεγάλη;” ρωτούσαν, επαναλαμβάνοντας απλώς αυτά που έλεγαν οι γονείς τους. Η Sindy ένιωθε ότι την κοιτούσαν επίμονα. Ήταν το κορίτσι για το οποίο όλοι ήξεραν- σε μια τόσο μικρή πόλη, δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Όλοι ήξεραν την ιστορία της, και κάθε γενέθλιο ήταν μια υπενθύμιση. Το δράμα δεν ξεθώριαζε όσο περνούσαν τα χρόνια. “Κάθε σου γενέθλιο είναι μια υπενθύμιση του θαύματος, Σίντι”, της έλεγε η Μέιμπελ. Αλλά και αυτό το ένιωθε σαν ένα μυστήριο. Οι άνθρωποι έμειναν έκπληκτοι ή το θεωρούσαν απλώς παράξενο Η Σίντι δεν μπορούσε να καταλάβει, και δεν ήταν σίγουρη ούτε η ίδια.